Fragment linii rozgraniczającej dobra Hochbergów i Stillfried-Rattonitzów, na odcinku między należącą do Hochbergów Głuszycą Górną (Ober Wüstegiersdorf), a należącą do Stillfried-Rattonitzów Bartnicą (Beutengrund)
![Obraz](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9P1wnu97VvQnMgliyf_Q_rbpFMn0r-GFvPdlrSPf7TB8JjEg3VwpMlIxqKil30AUGjVPK_Fb0EH-moLvSL2Jd8C8pTSRLIUymtSaEZhGubYTqYIs2xE9ZHC738ad6Umea60xFrIMsbrrAu_-B2YJ6uliSRc_KrjFLBV-Bn396uaA9nKjISH_Q9hMr_HgL/s320/1.G%C5%82uszyca%201.jpg)
Podczas badań terenowych udało się zidentyfikować 10 słupków granicznych wyznaczających przebieg granicy (o kierunku NE – SW) od Nowej Głuszycy (niem. Neu Wüstegiersdorf) do granicy państwowej i tzw. trójpańskiego kamienia (Dreiherren-Stein), wzniesionego w 1732 r. na styku trzech granic: dóbr Hochbergów z Głuszycy (niem. Nieder Wüstegiersdorf), dóbr Stillfried-Rattonitzów z Nowej Rudy (niem. Neurode) i klasztoru benedyktynów z Broumova (niem. Braunau). Stosunki własnościowe na tym obszarze ukształtowały się już na przełomie XV i XVI w. Od zachodu rozciągał się obszar dóbr klasztoru z Broumova, założonego już w XIII w. W 1509 r. Hochbergowie weszli w posiadanie zamku Książ (niem. Fürstenstein) wraz z przynależącymi do niego dobrami, m.in. Głuszycą. Z kolei rodzina Stillfried-Rattonitz weszła w posiadanie klucza noworudzkiego w końcu XV w. Trudno obecnie jednoznacznie...